تام كورتز و جان كيمني بروشوري را براي كامپيوتر مركزي GE-225 بررسي مي‌كنند كه نسخه اوليه سيستم آموزش برنامه نويسي كودكان و نوجوانان اشتراك‌گذاري زمان دارتموث آدريان بوچارد / كالج دارتموث را تامين مي‌كرد.

كمك مالي 300000 دلاري از سوي بنياد ملي علوم به تامين مالي اين پروژه كمك كرد كه نه يك بلكه به دو كامپيوتر قدرتمند، هر دو از جنرال الكتريك نياز داشت. يك پردازنده مركزي GE-225 (به سرعت با يك GE-235 سريعتر جايگزين شد) كارهاي سنگين رياضي مميز شناور را انجام داد، در حالي كه يك Datanet-30 كوچكتر ارتباطات را با ماشين هاي Teletype هماهنگ مي كرد - كه اساساً ماشين هاي تحرير تجليل شده بودند - كه دانش آموزان براي انجام برنامه هاي خود از آنها استفاده مي كردند. .

كورتز مي گويد: «ما تحت محدوديت هاي زيادي كار نمي كرديم. "ما 16 هزار كلمه 20 بيتي براي كار داشتيم." اگرچه اين يك خطاي گرد كردن طبق استانداردهاي امروزي بود، اما حافظه كافي براي نوشتن نسخه اي از BASIC بود: سال ها بعد، زماني كه ديگران اين زبان را براي رايانه هاي شخصي تطبيق دادند، گاهي اوقات مجبور مي شدند آن را به اندازه 3K حافظه 8 بيتي پر كنند، كه در نتيجه پياده سازي هاي كوتاه و نامناسبي كه كيمني و كورتز آن را رد كردند.

يك برنامه اوليه دارتموث بيسيك، انجام يك تمرين رياضي ساده، به عنوان اجرا بر روي شبيه ساز سيستم اشتراك زماني دانشگاه هري مك كراكن / TIME

بر خلاف بسياري از BASIC هاي آينده، Dartmouth BASIC يك كامپايلر بود، به اين معني كه كل برنامه شما را يكباره به كد ماشيني تبديل مي كرد كه كامپيوتر بتواند آن را بفهمد، نه خط به خط هر بار كه برنامه را اجرا مي كرديد. مك‌گيچي مي‌گويد: «اگر برنامه‌اي بسيار ساده مي‌نوشتيد، در يك ثانيه يا بيشتر پاسخ خود را دريافت مي‌كرديد، به‌ويژه با استانداردهاي آرام محاسباتي دهه 1960، اين كار آموزش برنامه نويسي كودكان و نوجوانان را به سرعت انجام داد. ممكن است چاپ آن بيشتر طول بكشد، زيرا Teletypes فقط مي‌توانست 10 كاراكتر در ثانيه انجام دهد.

لحظه تاريخي در دارتموث در 1 مي 1964 در ساعت 4 صبح در واقع دو لحظه تاريخي بود. نه يك برنامه BASIC مختصر، بلكه دو يا سه مورد از آنها – اكانت‌ها متفاوت هستند – به طور همزمان اجرا مي‌شوند، كه هم ثابت مي‌كند كه BASIC كار مي‌كند و هم اينكه سيستم اشتراك‌گذاري زمان دارتموث قادر است همزمان با بيش از يك كاربر سروكار داشته باشد.

در ژوئن 1964، آنها به طور كلي در دسترس ايرانيان سايبر دانش آموزان دارتموث قرار گرفتند، ابتدا در 11 دستگاه تله تايپ. اولين آموزش برنامه نويسي كودكان و نوجوانان نسخه بيسيك داراي 14 فرمان بود كه همگي با نام‌ها و نحوي ساده و منطقي بودند:

چاپ كردن متن و اعداد در Teletype (و بعداً آن را روي صفحه نمايش پايانه هاي اشتراك زماني و رايانه هاي شخصي نمايش مي دهد).

LET به رايانه گفت كه محاسبات را انجام دهد و نتيجه را به يك متغير در عباراتي مانند LET C = (A*2.5)+B اختصاص دهد.

IF و THEN به برنامه اجازه مي دهند تعيين كند آموزش برنامه نويسي كودكان و نوجوانان كه آيا يك عبارت براي هر چيزي كه درگير تصميم گيري است، درست است يا خير.

FOR و NEXT به يك برنامه اجازه مي دهند در حلقه اجرا شود.

GOTO اجازه مي دهد تا يك برنامه به خط شماره گذاري ديگري در خودش منشعب شود.

END، كه در Dartmouth BASIC مورد نياز بود، به رايانه گفت كه به نتيجه برنامه رسيده است.

سپس INPUT وجود داشت، دستوري كه به يك برنامه BASIC اجازه مي‌داد كاراكترهاي الفبايي عددي تايپ شده توسط كاربر را بپذيرد. اين زبان جزو 14 زبان اوليه نبود و تنها در نسخه سوم اين زبان در سال 1966 وارد شد. اما زماني كه چنين شد، نوشتن برنامه هاي تعاملي بسيار بيشتري را ممكن كرد. بدون INPUT، BASIC بيشتر براي حل مسائل رياضي و انجام شبيه سازي هاي ساده بود. با آن، زبان تقريباً هر كاري را مي توانست انجام دهد. آموزش برنامه نويسي كودكان و نوجوانان از جمله بازي‌ها،

آموزش برنامه نويسي كه بسياري از مردم آن را هدف اصلي زبان در نظر گرفتند.